lunes, noviembre 13, 2006

Iste país



Cuanto más tiempo pasa más identificau me siento con ixa parti de a canta "Un país" de Ixo Rai!, a que dize: "Cómo esperas que te quiera, si esto no da más de sí, cómo voy a abandonarte, y el mar tan lejos de aquí".


Ta yo ye imposible no amar Aragón, pero de cuan en bez siento unas ganas granizas de mandar-lo tot á cascar-la. No quiero beyer cómo as buenas chens de l'aragonés se carrañan unas con atras, no quiero creyer que adirezión de CHA mata á o suyo fillo y dimpués autua como si no ese ocurriu pon. Ye un contino desespero cuan miro enta una soziedá anestesiada que gosa quexar-se sin fer garra, odio sentir ixas charradas casuals de a chen, porque son combersazions buedas, combersazions rediculas, cuyo alazet ye cuantos diners se'n tien.


-Pues a mía casa me costó 100.000 euros y agora ya me dan 200.000.

-Pues a de yo, ye tamién muito cara y antimás ye amán de a escuela y de l'ospital.


As balors de as presonas se pierden, e ístas se quedan nomás en o pre de a refirmazión de a casa. Fa poco un amigo que treballa bendendo pisos me contaba cómo as presonas falsificaban os suyos ingresos ta poder mercar una casa más gran, ya que, en teoría, seguntes o banco de españa, nomás se puede conseguir una refirmazión que siga o 40% de o salario.


Ista soziedá sondormida que parixe ir dezaga nomás de o benefizio propio. Atro amigo me deziba que os catalnas cuan bailan a sardana lo fan toz á ixena, os aragoneses cada uno ba por o suyo lau y si bailan 5 bi ha 30 mirando, y, muitas begadas, mesmo creticando á os bailadors.


"Polvo,viento, niebla y sol, esta tierra es Aragón". Y á pesar de todas istas cosas no puedo ebitar qe cada begada que pienso en Aragón un orgüello bienga ta o mío peito, cuan torno ta o país dende Anglaterra, disfruto de o zierzo. No puedo ebitar sonreguir, remerar-me de os míos amig*s y pensar que encara bi ha de asperanza, que anque os suenios nunca no se faigan reyalidá una de as millors cosas que bi ha en iste mundo ye luitar y treballar ta bastir si no tot lo suenio, sí una parti de o mesmo. Aragón, ¿cómo boi á albandonar-te?

4 comentarios:

Anónimo dijo...

recuerda fernando resistir es ganar...
no desesperes, pero cuando los animos decaigan, abre la ventana, que seguro que el viento empuja hasta allá el sonido de los sueños, las esperanzas, los abrazos, las lagrimas y las risas de los compañeros que te aguardan en tu pais.

un saludo, no rebles nunca
desde el este del país zierzo

o17

Florencio dijo...

Thank you O17!!

Haber conocido gente como tú hace que merezcan la pena incluso los malos tragos. Si para volver a conocerte tuviera que pasar por el último año de Maya y por cinco expulsiones consecutivas, lo haría sin dudarlo. Cuida't i segueix fidel a tu mateix!!

Ferran Barber dijo...

Estoy de acuerdo contigo, Florencio, pero hablas de dos problemas diferentes. Por un lado, hablas de la subnormalización general de una sociedad (narcotización me parecía una maldita pedantería) que desde hace un puñao de años, no muchos, ha accedido a la, llámemos, opulencia y... Bueno, ya sabes... Realities, desparramo rosa y... tasas de lectura de prensa ¿seria? inferiores a la de Mongolia... Seremos alemanes (ojalá nunca lo seamos) cuando tengamos sus tasas de sindicación y compromiso (¿hay algo de peor gusto que un Mercedes?)... Decía que ese es un asunto... un asunto que atañe tanto a los españoles como a los aragoneses... Y luego está el otro, que es Aragón... Y en ese te entiendo... Te entiendo de verdad. Pero, si me lo permites, te voy a recordar algo que tú sabes muy bien. En Nafarroak el voto total nacionalista no alcanzaba ni una cuarta parte de la población hace apenas quince años (y no digamos ya la tasa de euskara hablantes, antes de que comenzasen a construir las ikastolas)... ¡Pero la acción combinada de Aralar, Batasuna, Batzarre, EA y... el resto... los ha llevado a donde los ha llevado. Siguen siendo minoría, pero nadie se ríe ya de un abertzale... Quiero decir que no creo que la labor de gente como tú caiga en saco roto. Yo mismo estoy aprendiendo cosas sobre nuestra tierra gracias a gente comprometida con nuestra nazion. Así que palante con dos cojones. Sólo temo algo, y lo temo de veras. ¡No me gustaría que la fabla acabase convirtiéndose en una reliquia hablada por un puñado de neohablantes comprometidos con la causa nacionalista! Y cada día veo como en mi país, en el Somontano, la Ribagorza... se extingue... La gente de mi generación (yo nací en 1967) de Estadilla, Fonz o Benasque ya no le enseña a sus hijos nuestras lenguas. Yo mismo soy una víctima de ese rodillo (mi madre es literana y yo no hablo catalán). De todos modos, no te agobies... Y palante.

Florencio dijo...

Hola Ferrán,

Gracias por tus comentarios y perdona que no haya contestado antes.

Está claro que el compromiso y el trabajo serio y constante darán su fruto. Como dijo Bertolt Brecht:
"Hay hombres que luchan un día y son buenos. Hay otros que luchan un año y son mejores. Hay quienes luchan muchos años y son muy buenos. Pero hay los que luchan toda la vida. Ésos son imprescindibles"

Entabán, siempre entabán